Litwiniuk: Obiecywaliśmy sobie, że siądziemy na tarasie, by wypić kawę. Wspomnienie prezydenta Białej Podlaskiej

- Odszedł wielki przyjaciel Białej Podlaskiej, regionu. Odszedł człowiek zatroskany o zdrowie najmłodszych pacjentów. Odszedł wielki społecznik, radny Rady Miasta, Sejmiku Województwa. Odszedł poseł ziemi bialskiej na Sejm RP. Odszedł szef sztabu Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy w naszym mieście.  W tym roku zagraliśmy po raz 31. i to był kolejny finał WOŚP, który miałem przyjemność i zaszczyt otwierać razem z Riadem. Odszedł człowiek wyjątkowej życzliwości - mówi wyraźnie smutny Michał Litwiniuk.

Prezydent Białej Podlaskiej podkreśla, iż Riad Haidar zawsze miał otwarte serce na drugiego człowiek. Nie zdarzyło się, by nie był gotowy na pomaganie innym. - Mam w myślach obraz naszych prywatnych spotkań i tych w wymiarze profesjonalnym, gdyż współpracowaliśmy na poziomie samorządowym. Zawsze przepraszał, kiedy otrzymywał wiadomość lub dzwonił telefon rodziców swoich najmłodszych pacjentów. Wielokrotnie byłem świadkiem, kiedy instruował, co trzeba zrobić, jak udzielić pomocy. Ewentualnie umawiał się na spotkanie. Czasem przepraszał i wychodził ze spotkania. Dlaczego? Bo zdrowie i życie jego podopiecznych, jak to mówił - jego dzieci - „jest na pierwszym miejscu” - dodaje.

Riad Haidar w całości poświęcił się leczeniu maluchów. - Gdy pełnił misję lekarza, przez jego ręce przewinęło się kilkadziesiąt tysięcy pociech rodziców. Wielokrotnie ratował ich życie, a nawet przecież pomagał w powrocie do życia. Trzeba pamiętać, że od podstaw zbudował jeden z najlepszych w kraju oddziałów neonatogicznych w Białej Podlaskiej. Poprzez zaangażowanie w Wielką Orkiestrę Świątecznej Pomocy zapewnił kapitalne wyposażenie nie tylko swojego oddziału. To było coś zjawiskowego. To właśnie mieszkańcy naszego miasta mogli czuć się bezpieczni w momencie, kiedy miały przyjść radosne chwile narodzin, ale i walki o zdrowie i życie. Młodzi bialczanie, młode bialczanki, ale również przedstawiciele z całego regionu wiedzieli, że Riad pomoże, że doktor zrobi wszystko, by było dobrze - mówi.

Riad stworzył fantastyczny zespół specjalistów. Pomógł wykształcić lekarzy, lekarki oraz cały personel, który działał na najwyższych standardach. Trzeba pamiętać, że nie zaprzestał pomocy w momencie objęcia funkcji posła. - Straciliśmy wielkiego przyjaciela - mówi Litwiniuk.

Jakim był człowiekiem prywatnie? - Przede wszystkim bardzo skromnym. Odszedł kapitalny człowiek. Serdeczny, uśmiechnięty, z poczuciem humoru, bardzo pomocny i wrażliwy. Tak go zapamiętam. Wiele mogliśmy się od niego uczyć - dodaje.

Prezydent Białej Podlaskiej przyznaje, że Riad był bardzo silnym człowiekiem, przepełnionym optymizmem, wiarą w to, że będzie dobrze. - Nie pozwalał zdominować się chorobie. Ona wymuszała izolację, wielokrotnie rozmawialiśmy przez telefon. Był pozytywnie nastawiony na przyszłość. Obiecywaliśmy sobie, że jeśli będzie możliwość, spotkamy się u niego na tarasie, żeby wypić kawę i po przyjacielsku rozmawiać - załamuje się głos Litwiniukowi.

Wielokrotnie da się słyszeć, iż nie ma ludzi niezastąpionych. W przypadku Riada Haidara można powiedzieć: a jednak! - Zgodzę się. Niby czas goi rany, ale są rodzaje pustki, której nie da się uzupełnić. Właśnie taką Riad pozostawił po sobie. Pustkę będziemy chcieli uczcić wdzięczną pamięcią. Chcemy kontynuować kierunki, które nam wyznaczył - dodaje.

Litwiniuk przyznaje, że czuje się zaszczycony tym, iż brał udział w procesie nadania tytułu Zasłużonego dla Miasta Biała Podlaska. - W ubiegłym roku podkreśliliśmy wyjątkową rolę, jaką odgrywał dla społeczności miasta. Wpłynął do mnie wniosek, by nadać imieniem Riada Haidara nowej arterii, którą będziemy budowali w mieście. Będzie to kolejna przeprawa mostowa pomiędzy ulicami Warszawską i Artyleryjską. Riad był wielkim orędownikiem tej inwestycji. Jako poseł dwukrotnie składał poprawki do budżetu państwa, by zabezpieczyć środki na tak ważną dla nas wszystkich inwestycję - mówi prezydent Białej Podlaskiej.

- Mówisz „Riad”, widzisz pomocnego, uśmiechniętego, skromnego, życzliwego ludziom człowieka. Żegnaj, przyjacielu - kończy ze łzami w oczach.