Relacje między dzieckiem a opiekunem kreowane od chwili porodu stają się wyznacznikiem interpretowania otaczającego świata, jak i przekonania o samym sobie. W przyszłości przywiązanie będzie determinantem osiągania bliskości z innymi oraz uzyskiwania ich akceptacji. Dobre doświadczenia z matką, wrażliwą i obecną, kształtują bezpieczny wzorzec przywiązania. Daje to dziecku umiejętność regulacji emocji, nazywania uczuć, empatyzowania i adekwatnej oceny własnej wartości, a w dorosłości lepsze rozwiązywanie problemów, większą ciekawość oraz wyższe kompetencje społeczne. Dlatego warto dbać o relacje od samego porodu (kangurowanie - kontakt skóra do skóry przez pierwsze 2 godziny po porodzie). Więź to miłość: emocjonalna dostępność i zaspokajanie potrzeb dziecka (bliskość, uwaga, karmienie w zależności od potrzeby, wrażliwość na płacz, kontakt fizyczny). Dotyk jest jednym z pierwszych sposobów budowania przywiązania. Warto skupić na nim uwagę podczas czynności pielęgnacyjnych (karmienia piersią, kąpieli, masaży) i opiekuńczych (jak branie na ręce i tulenie, gdy dziecko płacze). Noszenie stymuluje rozwój społeczny, pozwalając dziecku na uczestniczenie w sytuacjach, w których uczestniczy rodzic (chustonoszenie). Budowanie przywiązania to również tworzenie codziennych rytuałów: czytanie przed snem, towarzyszenie przy zasypianiu, śpiewanie, wspólne spędzanie czasu.
W miarę jak rodzice znają się z dzieckiem coraz lepiej, ich więź pogłębia się i umacnia. Uważność na potrzeby dziecka, wspólny czas i bliskość dają poczucie bezpieczeństwa, które jest wyznacznikiem szczęścia i samorealizacji w przyszłości.
mgr Joanna Burdzicka-Wołowik, psycholog, doula